Zdjęcie zrobione w trakcie podejścia do początku ferraty delle Mesules. W dole widać zabudowania na przełęczy Passo Sella. To jeszcze nie ferratka. Nie ma tak łatwo – najpierw trzeba do niej dojść. Sebastian zachęca wszystkich do wspinaczki. Początek ferraty delle Mesules już za nami. Nasz przyjaciel demonstruje technikę wspinania “po strażacku ” czyli na oklep (liny). Wreszcie trochę poziomu... krótki odpoczynek na dość dużym plateau. Do szczytu jest jeszcze kawałek... Koniec ferraty ! Szczyt Piz Selva jest nasz. Z przyjemnością czytamy w przewodniku informacje na temat zdobytej ściany. Heniek namiętnie fotografuje otoczenie. Widok z Piz Selva na księżycowy krajobraz masywu Selli. Na ostatnim planie króluje wspaniały lodowiec Marmolady – najwyższego szczytu Dolomitów. Prawie trzy tysiące metrów... ten szczyt to Piz Miara (2964), zdobyty przez dwóch twardzieli – Sebastiana i mnie. Wierzchołek ozdabia kilkunasto metrowy krzyż. Masyw Selli obfituje w niespodzianki. Jedną z nich jest wizyta stadka kozic. Te cudowne zwierzęta nic sobie z nas nie robią. Stary drogowskaz do schroniska Boe. My tam jednak dzisiaj nie pójdziemy. Czas schodzić w dół do naszego autka. Przed nami dolina Val Lasties. Wsłuchujemy się w niesamowite efekty dźwiękowe jakie tworzy odbijająca się od skalnych ścian wygrywana na trąbce melodia. Tak zwany “żywy termometr”. Myślę, że dość wyraźnie określa on temperaturę wody w górskim potoku. Zero absolutne...